Dag 11

Het was tijd voor bed gisteravond. En vergeleken met de avond ervoor is het hostel ditmaal uitgestorven, iedereen ligt al op bed als wij aankomen en alleen de hostel nachtwaker (een beetje een hippie die niet veel zegt en niet echt kan glimlachen) waakt over het pand. Ondanks de rust gaan de oordoppen in, je weet het nooit. De oogleden worden zwaar en langzaamaan dwalen mijn gedachte af naar de afgelopen dagen en eigenlijk alles wat we al meegemaakt hebben. Voor mijn gevoel kwamen gisteravond pas aan op onze eerste camping in Tsjechie, rende ik terug in Bratislava om mijn sleutels uit de motor te halen, werden we bestookt door straathonden in het donker in Sibiu en reden we nog geen 5 minuten geleden de transfagarasan over. In de verte hoor ik een dof doch hoog geluid, eentonig maar afwisselend, een geluid wat steeds luider wordt. Langzaam kom ik uit mijn bijna diepe slaap en begin ik me te ergeren aan het geluid. Dan hoor ik wat het is... een blokfluit. Wat krijgen we nu!? Welke ontzettende irritante oetlul gaat midden in de nacht een blokfluit bespelen!? Nee he.. niet die irritante hippie! Wat denkt die gast wel niet... het is een hostel! We moeten allemaal het domme blokfluit gejank aanhoren maar gelukkig duurt het niet langer dan een half uur.
De wekker gaat. Spullen pakken, douchen, omkleden en de kamelen starten. Weg hier, uit dit hostel! De stad is leuk en ik kom graag nog en keer terug maar dit hostel is niet om over naar huis te schrijven... (*pun intended).

We zijn vertrokken richting Sofia, het is 5 uur rijden maar binnen 1 uur steken we de brede Donau over via een grote brug met andere groep motorrijders uit Roemenie. En dan is ineens daar al de grens met Bulgarije. Wij hadden via Google verwacht een stuk richting het Westen in Roemenie te rijden alvorens de grens over te steken maar de Zumo Navigatie heeft andere plannen. De motorrijders helpen ons met wat er gaat gebeuren, heel lief maar deze keer stelt het gelukkig net als alle andere keren niet veel voor, behalve dan, ja hoor, we mogen eindelijk ons paspoort laten zien! Dat geeft toch wel een beetje het gevoel dat je echt ver weg bent!

De aankomende 4 uur zijn fantastisch! Het is zo heet dat we onze winterkleding weer uit kunnen trekken. Daar sta je dan aan de kant van de weg, ik in mijn boxershirt, t shirt en sokken, alsof ik net met mijn bed uitgestapt ben. Als de motor al niet genoeg bekijks trok, dan nu helemaal. Het is opvallend groen hier, vergeleken met Roemenie. Tot aan de laatste 20 minuten bij Sofia hebben we geen snelweg gehad, dit omdat deze er bijna niet zijn. De meeste wegen zijn hier 2 baans met maximaal 90km/u, wanend door de heuvels en gigantische akkers en andere agrarische velden. Valken of andere roofvogels cirkelen boven de velden en een enkeling vliegt zelfs een stukje boven ons mee. In omstreken bijna geen boerderij te bekennen, bochten genoeg en uiteraard het wat uitdagendere verkeer. De heuvels worden dan bergen, en al gauw bevinden we ons op torenhoge en vooral lange bruggen, door lange tunnels en dan plots verandert het asfalt in kasseien en rijden we Sofia binnen.

Het hostel is geweldig en achteraf een van de beste waar ik de afgelopen 10 jaar gelogeerd heb. Een chillruimte met banken waar jong en oud kaarten speelt of even op de wifi zit, en de dorms zijn ook top met elk bed een gordijntje zodat je niet elke ochtend als je wakker wordt je overbuurman vol in een gapende coentunnel hoeft aan te kijken. Dan krijgen we ook nog te horen dat het ontbijt gratis is en er elke avond ook vegetarisch gekookt wordt. Bam, als Nederlander toch maar weer mooi meegenomen en dat voor een tientje in Euro’s p.p.p.n., hoe het uitkan, joost mag het weten. Dus we hebben Joost het gevraagd maar ook hij wist het niet. We eten opmerkelijk slecht op onze reisdagen en ’s avonds gaat er dan een behoorlijke maaltijd in, alsof we 100km gefietst hebben. Een paar biertjes en het licht gaat al gauw uit.