Dag 13

Het is vandaag Vrijdag de... nee wacht het is Dinsdag de 13^e... nee ook niet, het is dag 13 en dat is toevallig dinsdag. Niks aan de hand dus. Rustig opstaan, want we gaan Sofia verlaten en door naar Skopje in Macedonie., ons 8^e land alweer! Stevig ontbijtje erin en dan nemen we rustig afscheid van een heerlijk hostel en de lieve mensen hier. Het is maar 2,5 uur rijden dus hebben we geen haast. De motoren staan geparkeerd op een binnenplaats. Zodra we de motoren starten gaat de grote deur al open en ondanks dat we nog niet helemaal klaar zijn, rijden we het terrein maar af om even op de straat de laatste checks te doen. Alles mee en ingepakt? Rem hydraulische vloeistof, olie goed? Check! Oh shit, de Scala Riders (Ons communicatie systeem waardoor we tot 1,5km met elkaar kunnen praten) moet nog gesynchroniseerd worden. De motoren even uit want soms duurt dit een minuutje. “Rider B connected” hoor ik in mijn oortjes, en ik start de GS en rij rustig de straat uit, wetende dat Erik mij achterna rijdt. Maar het blijft rustig dus parkeer ik 100m even op de hoek. 3 minuten later nog niks, “hmm, er klopt iets niet”. Dan zie ik Erik al op me aflopen met zijn helm af, dat is geen goed teken. Zijn motor wil niet starten en het lijkt of een probleem met de startmotor of de accu te zijn, ik hoop het laatste. Terug naar het hostel, startkabels worden er bijgepakt door de zeer vriendelijke heren en de motor wordt na een klein duwtje terug de binnenplaats op gekoppeld aan het “defribileer systeem”. De Auto ronkt en Erik drukt de startknop in, een “Tikketikketikketikketikketiktiktiktiktik” geluid volgt maar onze patient komt niet tot leven. Ik heb vaak genoeg met dit probleem gezeten en zeg dat we de accu even 10 minuten moeten geven om een beetje op te laden. Ondertussen komt de eigenaar van het hostel erbij en die is erg geintereseerd in onze motoren en of hij meer kan doen voor ons en al gauw hebben we het over de specs van onze motoren, hoeveel versnellingen, hoeveel PK en hoe groot is de benzine tank. 3 minuten gaan voorbij maar voor Erik duurde dat al 20 minuten en zegt hij dat hij nogmaals de startknop in gaat drukken. Ik zeg nog wacht nou nog even, maar het eerstvolgende wat ik hoor is een luid gebrom uit een kuchende uitlaat en een motor die als een naaimachine ronddraait. “YES, toch alleen de accu!”, we kunnen gaan met maar een half uur vertraging! Met handgeschud en schouderklopjes nemen we nogmaals afscheid en zijn we onderweg naar Skopje!

We rijden weg uit Sofia en zodra we het centrum uit zijn schrik ik me werkelijkwaar kapot! “FUCK!” roep ik door de intercom waarop Erik alleen maar kan zeggen: “Wat? Wat is er?!” Nogmaals “Fuck fuck kut he shit!!” “Wat dan dude, wat is er!?” “Ik ben vergeten een magneet te kopen!!!” Ik vond het altijd zo verschrikkelijk als ik bij mensen thuis over de vloer kwam en dat dan hun hele koelkast onder die lelijke magneten zaten met alleen maar een stad of een land erop gedrukt, of een te gekleurde afbeelding van het Empire State met daaronder I (heart) New York. Ik ben er helaas 1 van geworden en dus was mijn extra doel, magneten scoren van elk land waar we in ieder geval geslapen hebben en op Wenen na (te kort geweest om een magneet te kopen in de avond) heb ik nu alle magneten. Dus onderweg bij elk tankstation langs om een magneet te scoren... niks. Ik besluit op te geven en maar een magneet via eBay te scoren.

We rijden de bergen in en zijn heel dicht bij een speciaal moment. De kilometer teller van Erik staat op 99995 en het is nog maar 4 km naar de grens! Dat betekent dat we op 99999 in Bulgarije staan en op 100000 in Macedonie, een foto waard! Dan zien we 2 grote vlaggen hangen, de Bulgaarse en de Europese vlag, dat zal de grens zijn! En ja hoor, de Bulgaarse douane, ze vragen om ons paspoort. De motor gaat uit, de handschoenen gaan uit, de helm gaat af, de oordoppen gaan uit, de tankbag gaat open en daar verschijnt dat belangrijke rode boekje. Na een korte check kunnen we doorrijden, en dus in bijna omgekeerde volgorde gaat alles weer terug en aan, het paspoort stop ik terug, de oordoppen gaan in, de helm gaat op en de handschoenen gaan aan. We rijden 10 meter verder en om de hoek weer een stopbord, shit, stom natuurlijk, bordercontrol van Macedonia (Makedonie uitgesproken met een K). En weer begint het riedeltje die we onderhand kennen. De man vraagt met een nors gezicht om mijn paspoort en het kentekenbewijs en groene kaart. Ik lever alles rustig in en dan loopt dezelfde man naar Erik. Erik is nog druk bezig met zijn tankbag en ik wacht rustig af. Maar dan zie ik in mijn spiegels de blik van Erik en besef dat er iets mis is, zijn paspoort is al overhandigd maar hij kan zijn kentekenbewijs niet vinden. Waar ik nog een oud papiertje van heb, heeft hij al de nieuwe plastic kaart. We moeten de motoren even aan de zijkant zetten en Erik haalt alles overhoop... niks. “Dit kan niet!? Ik heb het nog gechecked voordat ik wegging”. Maar de enige groene pas die hij heeft is van zijn auto. Zonder komen wij er niet in. Dan komt de man terug en vraagt: “Where are they?” “We don’t know, we must have lost them in Bulgaria.” Niet helemaal waar want dit is pas de eerste keer dat we uberhaupt een kentekenbewijs moeten laten zien. Het is dan ook de eerste keer dat we de EU uitgaan en een land ingaan wat daar helemaal los van staat. Dit is allebei eigenlijk nieuw voor ons, waar dit misschien 30 jaar geleden normaal als je zelfs bij Nederland de grens over ging, ga je tegenwoordig overal heen zonder een paspoort en al helemaal niet je kentekenbewijs te laten zien. De klok tikt door en ondertussen is er een change of shift, de man die ons “hielp” pakt zijn dikke automatisch geweer en laat dit overduidelijk aan ons zien terwijl hij ruilt met zijn collega. Behulpzaam en aardig zijn de laatste woorden die ik nu zou gebruiken om deze mensen te omschrijven, en Engels spreken ze ook al niet behalve het woordje “No”.

Een uur gaat voorbij en ondertussen liggen alle tassen open, alle pasjes en papieren op een stoepje en heeft Erik al gebeld met Lies, met zijn broer en zijn pa; of de kaart misschien toch thuis in Utrecht of bij zijn ouders in Arnhem ligt?! “Dit kan echt niet wat er ook gebeurd we moeten dit land in, het spijt me echt zo erg dat ik nu de vakantie verkloot”. Ik zeg dat mij dit ook had kunnen overkomen en dat er nu niks aan te doen is, we gaan terug naar Sofia kijken of we nog plek in het hostel hebben, gelukkig is het maar 1,5 uur rijden en dan zien we verder. De man loopt met onze papieren naar binnen en dan komen er 2 chefs naar buiten lopen, 2 stevige vrouwen. Met alle respect, maar best bijzonder dat in dit soort landen hier 2 vrouwen boven deze mannen staan. Ze voeren duidelijk het gezag en spreken gelukkig ook een klein woordje Engels, met een lieve moederlijke lach krijgen we echt te horen dat Macedonie het niet kan accepteren als de papieren niet op orde zijn. We moeten op dit moment terug Bulgarije (En dus terug de EU in) in en Erik voelt zich behoorlijk klote. We rijden 1 meter Macedonia in, slaan linksaf, terug richting Border control van Bulgarije. De km teller van Erik staat dan nog steeds op 99999.

“Where have you been?” vraagt de Bulgaarse man, waarop ik hard moet lachen en zeg “Macedonia for about 10 seconds”. De man lacht terug en zegt dat hij ook een GS motor heeft maar dat de zijne het niet doet. Prima, een gespreksonderwerp waar we het over kunnen hebben, in de hoop dat ook zij niet moeilijk gaan doen over de papieren van Erik, maar het interesseert ze weinig. Welkom terug in de EU.

Erik voelt zich echt schuldig maar wat mij betreft hoort dit bij het avontuur en we zijn niet voor 1 gat gevangen. We kunnen een nieuwe pas aanvragen en laten sturen naar Nederland maar dat kan niet langer dan 3 dagen duren anders moeten we terug, helaas via dezelfde landen waar we op de heenweg zijn gekomen. C’est la vie, het is een Epic journey en daar horen dit soort avonturen ook bij. We komen terug in het hostel en worden vreemd aangekeken, “What happened”. “They wouldn’t let us in”... Gelukkig is er plek maar eerst gaan we aan de slag. Erik belt nogmaals met thuis, controleert al zijn spullen terwijl ik al met de RDW aan de lijn zit en ook de Embassy in Sofia, deze laatste kunnen helaas niet helpen. De RDW zegt dat zij alleen naar een Nederlands postadres kunnen sturen, ik bel ook nog met DHL en die kan binnen 24 uur leveren, maar dan moeten we eerst op PostNL wachten en dat kan mogelijk 5 dagen duren...

“Shit... waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht?” Erik krijgt een halve glimlach op zijn gezicht en laat 3 groene papiertjes zien. Het zijn de oude papieren documenten, precies zoals ik ze heb. Er staat geen houdbaarheids datum op... we kijken mekaar aan en denken en zeggen hardop het zelfde!
“Morgenvroeg gaan we het proberen”
“Vanavond”gaan we het proberen”.

“Nee Erik, we gaan het echt niet vanavond proberen”. Ik krijg gelijk maar met moeite, het enthiousiasme druipt er vanaf en ik vind het eigenlijk ook geweldig nieuws! Voor de zekerheid bij de RDW een nieuw pas aangevraagd maar morgen gaan we doen alsof we de papieren alsnog gevonden hebben. Nu eerst even wat spullen op de kamer leggen, “Wil je een kamer met snurker of zonder?” Ik zeg dat het mij niet uitmaakt en al heel blij ben dat we heir mogen verblijven, een munt bepaalt het lot en we gaan naar een kamer met snurker, prima ik doe mijn oordoppen toch in. We komen onze kamer op en stellen ons voor aan onze kamergenoten, een mexicaan van onze leeftijd en een Chinees die als Buddha op bed lag, op zijn zij, zijn benen gekruisd en zijn bolle buik die net buiten zijn shirt hing. “Welke denk jij dat de snurker is?” vraagt Erik mij. De Chinees... duidelijk de Chinees.
Tijd voor een welverdiend biertje en dan vroeg slapen.