Dag 18

Hoevaak ben ik een blog begonnen met: “De wekker gaat vroeg”. Nou we zijn er weer hoor! Aankleden, inpakken en wegwezen! Het is nog droog, maar het regenpak gaat aan want we weten dat het vanaf nu op 1 dag na, de hele week regen wordt! We zijn allebei nog steeds onder de indruk van gisteren en nemen Sarajevo dan ook in onze top 3 van steden. Ik had nog best een dag in Sarajevo willen zijn om even los van alle geschiedenis rond te lopen, maar we moeten verder richting Plitviche park wat in Croatie ligt. Het is maandag de enige droge dag en dan de beste dag om het park te zien dus moeten we afscheid nemen van Bosnie.

We zitten nog geen 2 minuten op de motor en de regen komt met bakken uit de lucht. Maar goed nieuws... er is eindelijk snelweg en we kunnen even wat kilometers maken! Alles gaat goed tot we op een tolweg komen. Ik ga voorop en pin wel even. Tot nu toe hebben we elke keer bij het begin van de tolweg moeten betalen maar ik zie alleen een kastje met daarop 1. Een speakertje met een knopje. 2. Een grote rode knop! 3. Een sleuf waar een kaartje in of uit kan. Ik snap er niks van... de rode knop raak ik niet aan! Ik denk dat het geworteld is in mijn denken, een rode knop raak ik niet aan! Op mijn werk zou ik dan een motor uitzetten, een hydraulische pomp uitzetten of de schietstoel activeren! Dus ga ik maar voor het kleine knopje naast de speaker... dan hoor ik een alarm afgaan en 3 rode letters lichten op “S.O.S.” shit shit shit.. dat bedoelde ik niet!! Een man in uniform komt op me af en waait zijn handen in de lucht.. drukt dan op de rode knop en moet lachen... een klein “parkeer”kaartje komt er uit.

Als we de tolweg afrijden betalen we met onze laatste munten en slaan dan een weg in wat ons weer door allerlei bergdropen rijdt. We zijn nu 2 uur onderweg en redelijk stil geweest tegen elkaar, mogelijk vanwege de groeiende vermoeidheid van ons tempo. Dan ineens hoor ik over de intercom Erik luid tegen me praten... “Problemen Problemen Problemen!!” Mijn gekromde rug gaat nu rechtop, ik kijk links en rechts in de spiegels maar zie niks vreemds, Erik zit nog op zijn motor, met 2 auto’s tussen ons en ik kan nog niks duidelijk opmaken over wat er aan de hand is. “Wat is er?!” Ik hoor niks... “Erik ik parkeer hem hier aan de overkant en kom naar je toe!” Stilte...

Ik ga de rem in, kijk goed of er niks van rechts komt, rijdt de tweebaans weg over en kom tot stilstand in een strook nat zand. Ik zet de motor uit, pak met mijn rechter hand de voorrem vast, stap af zoals ik dat altijd doe, maar deze keer met mijn ogen gericht op Erik en zijn GS, mijn linkerschoen staat al in het zand, mijn rechterbeen maakt een zwaai, vol tegen de tent aan die op de rechterkoffer is gemonteerd, ik duw hierdoor de motor naar mij toe, denkend dat ik hem nog vast heb, maar het zwaartepunt is te ver, langzaamaan voel ik de 300kg naar mij toe leunen, en zie ik mijn GS als de titanic de grond raken. Shit!! 2-1 !!! Ok geen tijd voor gein, ik moet Erik helpen, maar zonder dat ik het weet staat hij al naast mij geparkeerd. “Heijmans what the fuck!?” “Ja godver, ik zit naar jou te kijken, ik hoor problemen en nou krijg ik het voor mekaar om de score op te kloten!” We helpen de motor overeind.

Dan krijg ik te horen wat er gebeurde. Erik’s motor is echt een dagje ouder geworden sind die de 99999km voorbij is gegaan. Ineens verliest de motor kracht, toeren lopen terug, Erik probeert gas bij te geven maar het wil niet baten, en terwijl de bult oprijden valt zijn motor uit. Hij krijgt hem nog gestart, geeft goed gas en kan nog net genoeg energie uit de motor krijgen om hem naast mijn gevallen GS te parkeren, maar dan is het ook gedaan. De motor wil niks meer... starten niet en het enige wat we horen is het gebuzz van electriciteit. Het klinkt als kortsluiting ergens bij de brandstof toevoer. Er zit niks anders op dan de ANWB te bellen... daar staan we dan tussen 2 kleine dorpen in het midden van Bosnie!

Het lijkt wel een topgear avontuur, want Erik is genoodzaakt bij mij achterop te stappen... een kleine vernedering ;) We laten zijn GS achter en rijden 5 minuten verder naar het volgende dorp waar we een restuarant met wifi binnentreden. Met onze laatste marken bestellen we een Bosnian Koffie en een Tea. De ANWB meldt ons dat ze er binnen 30 minuten zijn. 4 uur later staat Erik’s motor bij de garage... op een zondag! De mensen hier zijn zo lief, ze roepen al hun vrienden op om van alles en nog wat te regelen. Wij vermoeden dat het een electrsich probleem is, iets wat alleen een BMW garage kan controleren en de dichtsbijzijnde zit 5 uur verderop in Kroatie.

Met nog maar een week te gaan waarvan 3 dagen puur terugrij dagen zijn verliezen we niet heel veel spectaculairs. Plitviche is een fantastisch park in Kroatie maar misschien niet geweldig op een regenachtige dag, Ljublijana in Slovenie is net als plitviche dichtbij genoeg om een keer op een andere vakantie te zien en ons plan om de Stelvio over te slaan maar de Nurburgring te pakken was iets wat we gisteren pas bedacht hebben... ach dat komt nog wel een keer.

Als de GS gemaakt wordt binnen 48 uur dan proberen we nog zoveel mogelijk af te maken, anders wordt het een auto voor Erik om naar huis te gaan.. een beetje een zure domper en einde van een fantastische reis, maar we kunnen er mee leven. Morgen horen we meer...

TO BE CONTINUED.....