Dag 16

Het klokje rond geslapen, iets wat we de hele vakantie nog niet hebben gedaan. Ik was eigenlijk al vroeg wakker maar hoorde de regen op de tent kletteren, dus heb me toch nog even omgedraaid, wat zijn vruchten heeft afgeworpen. We stappen de tent uit en worden begroet door een klein lief witte puppy die alleen maar wil spelen met ons. Het is droog maar dikke grijze bewolking dreigt in de lucht en we besluiten nogmaals de plannen om te gooien. We gaan nu het nog droog is de tent inpakken, rijden even door het park en besluiten een dag eerder naar Sarajevo te gaan. Onze waakpup rent nog een stukje achter ons aan maar beseft dat wij hem niet gaan meenemen.

Ook vandaag duurt de rit weer langer dan verwachten door alle bochten waar we niet sneller dan 40km/u doorheen kunnen rijden en bovendien is er geen snelweg. Het uitzicht over Montenegro is gaaf, zelfs met de wolken die af en toe het zicht belemmeren, maar we kunnen de baai met daarin een groot cruise schip zien. Als we beneden in de baai komen geeft de navigatie aan dat we over 1km linksaf het water overgaan. Pas als we de hoek omrijden zien we dat het een veerboot is! Uiteraard hebben we geen contant geld, dus speciaal voor de veerboot pinnen we bij de dichtsbijzijnde bank 5 euro om de pont te betalen.

We klimmen weer de bergen in maar ditmaal beginnen de wegen wat meer op een autobaan te lijken en zijn het wat langere bochten waar we de snelheid weer kunnen oppakken. Voor we het weten staan we bij de grens van Montenegro en Bosnie i Hercegovina. Montenegro laat ons zo door en de hoek om staan we bij de grenswachter van Bosnie, althans dat hoopte we. Want in de verte zie ik een Rood Blauw Witte vlag bij een bord hangen: Welcome to the Republic of Srpska. “Srpska?!” Is dat lokaal voor Servie!? Nee he.. zitten we in het verkeerde land!? Ik snap er even niks van, we komen de grens over en ik zeg tegen Erik dat we maar gewoon even moeten doorrijden om te kijken waar we precies zijn. Maar als ik meerde auto’s met de bumperstickers “BiH” zie rondrijden geloof ik dat we toch in Bosnie zijn.

In de verte zien we de regen uit de lucht vallen dus we bereiden ons voor om onze snelheid toch weer enigszins aan te passen. De wegen blijven van prima kwaliteit met mooie lange bochten en we gaan langzaam weer het gebergte in. Het is bijna niet voor te stellen, maar nadat we eigenlijk Montenegro hadden uitgeroepen als mooiste stuk om te rijden, moeten we dit oordeel opnieuw aanpassen. Bosnie is echt supermooi om te rijden! De eerste heuvels die we doorkruisen zijn bezaaid met herfstgekleurde bomen. Ik moet even stoppen om dit te aanschouwen, het lijkt wel alsof je in Canada rondrijdt waar allerlei soorten bomen in rood, geel, oranje en bruin gekleurd zijn. Dan moeten we ineens vol op de rem, er staat een rij auto’s stil. We horen veel geloei en bellen die luid rinkelen... er komt een stormloop van koeien op ons af met daarachter zijn herder en zijn 3 honden. De koeien hebben flinke hoorns en op een motor is het toch wel bizar als ze zo dichtbij komen. Zodra de koeien weg zijn komt de volgende stoet, schapen en geiten ditmaal, ik durfde ze niet te tellen uit angst voor slaap, maar het zullen er zeker 100 geweest zijn.

Als we eenmaal door kunnen rijden zien we nog kilometers lang de keutels op de weg liggen, die hebben dus al een behoorlijke afstand afgelegd. De heuvels worden ondertussen bergen en wij dalen dan langzaamaan het ravijn in. De bergen zijn gigantisch hoog, althans zo voelt het, want we rijden voornamelijk door een kloof met een 2 baans weg die de kleine rivier volgt en vlak naast ons de steile antraciet grijze bergwanden met op de toppen groene naaldbomen.

Met nog een uur te gaan zijn we het toch wel ff zat en besluiten even bij een wegrestaurant te zitten. Even wordt een uur en met een volle buik van een schaal mezze, stappen we weer op. De regen komt nu met bakken uit de lucht en helaas begint het nu donker te worden. Beide merken we dat het echt niet prettig rijden is als de regendruppels op je vizier zitten, je vizier van binnen bemist, je continue nog bochten moet maken, en je niks kan zien door de remlichten voor je en de lichten van de tegenliggers, wat resulteert dat sommige stukken weg inclusief enkele bochten puur op de gok en op gevoel gereden worden, op gepast tempo uiteraard. Na een vermoeiende 1,5 uur rijden komen we de grote stad Sarajevo binnen rijden. We konden ons er niks bij voorstellen, maar rijden vanaf de heuvels aan de Noordkant de stad in. Wat een grote stad die zich helemaal verspreid over het dal en de heuvels erom heen, een waanzinnig uitzicht met alle verlichting, zelfs in de regen.

We knallen in ons hostel neer, nemen een warme lange douche en sluiten de avond af met een kleine snackje on the side en, gek genoeg, een klein biertje of 3 samen met een grote groep Ozzies.