Het is dag 5... en het is me nog steeds niet gelukt om een kort en bondig verhaal te houden over wat Erik en ik allemaal meemaken, en dat is ook moelijk want we maken genoeg mee, dus nogmaals excuses voor de ietwat langere verhalen dan beloofd, maar zeg nou zelf, dit is toch veel leuker lezen dan de timeline van al je 500 facebook vrienden?

Ahoy!

Niet omdat we land in zicht hebben, wel omdat dit een veel voorkomende groet is in Slowakije, ons 4^e land! Vanuit Wenen zijn we binnen een uur de grens over gereden op weg naar Bratislava. Net als Praag ligt deze stad verdeeld aan een rivier, ditmaal de Donau (Danube). In het Westen de nieuwste saaie Sovjet achtige flatgebouwen en aan de Oostkant ligt het mooie oude centrum. Net als de omringende landen zit Slowakije vol geschiedenis, waarin dit land door meerdere volkeren, groeperingen en andere landen ingenomen, veroverd en geleid is. Vooral van de recente geschiedenis vlak voor en na de 2^e W.O. is veel terug te zien en te merken.
Slowakije was vlak voor de 2^e W.O. een broeder zuster natie met Tsjechie, samen genoemd CzechSlovakia, wat opgesplitst werd door nadat Hitler aan de macht kwam. Na de 2^e W.O. vormden deze 2 landen weer 1 staat wat door de Communisten gerund werd tot 1989. Enkele jaren later splitsen Tsjechie en Slowakije in vrede, ze zien elkaar nog steeds als broeders en zussen.

Bratislava is de hoofdstad van Slowakije en vroeger de Kronings stad van o.a. Hongarije (Toen nog de hoofdstad van groter Hongarije) voor de Hongarijnse Koningen. Een kleine stad die zeker binnen 1 dag te zien is, maar genoeg te bieden heeft. Erik en ik komen in ons Blues Hostel aan gelegen in een beetje vervallen straat, parkeren de motoren op de stoep met een dik slot, en checken in.

We worden heel warm ontvangen door het personeel en komen meteen in contact met een Italiaanse vrouw die in een rolstoel zit. Ze zit met een groot probleem, aangezien vanmorgen 1 van haar banden lek is gegaan. Erik en ik kijken elkaar aan, een bandje plakken hoe moeilijk kan het zijn. We zitten nog in motorkleding al aan onze welkomst drankje (een 1,5 Liter plastic fles bier) en zeggen dat wij dat wel even oplossen als het hostel een bandplak reparatie kitje kan regelen en een fietspomp. Erik fietst, en ik quote: “100 km per week minimaal en ik moet elke week wel een band van een fiets thuis plakken, dus als we de spullen hebben dan komt dat helemaal goed”. Ondanks wat taalbarierre problemen tussen ons, de Italiaanse en het personeel, komen we eruit dat een reparatie setje onderweg is... de tijd is nu 14:30.

Vier uur en enkele bieren later, komt 1 van de hostel receptioniste met bijna al het materiaal aan, lijm, rubber stickers en een fietspomp, alleen de bandenlichters missen. Met een bot mes gaat Erik het wiel te lijf. Echter, kleine zweetdruppeltjes vormen zich al gauw op Erik’s voorhoofd, lichte frustatrie borrelt op omdat het toch niet zo makkelijk gaat als gehoopt. Terwijl Erik met alle moeite de strakke band eraf haalt - het lek vindt, de band met alle moeite terug krijgt in de velg, oppompt, een bobbel vindt, nog meer moeite moet doen om de band er opnieuw af te halen - vervul ook ik een zeer belangrijke taak: de 1,5 Liter fles bier die voortijdig bestelt was moet(!) leeg. Uiteindelijk lukt het ons om de band er terug op te zetten en het bier leeg te hebben voordat de restaurants dicht gaan. Het laat wel weer zien dat teamwerk op onze Epic Eastern Europe adventure op alle fronten werkt! De Italiaanse vrouw is erg blij en bedankt ons met nog een 1,5L fles die ik maar aan Erik geef, uiteindelijke heeft hij in zijn eentje deze vrouw gered die anders 2 dagen letterlijk vast had gezeten in een hostel met niks te doen!

Om 10 uur ’s avonds zitten we aan een voorafje van runder tong en daarna 1,8 kilo oven gebraden Varkens Knokkel! Echt heerlijk en dat samen met een biertje wat ruikt naar mijn eigen gebrouwen Bloody Hand. Dat wil ik testen als ik thuis ben, dus vraag ik of ze dit bier ook op fles verkopen. Dat wordt met een ja beantwoord en 2 minuten later komt de goede man aan met een 1,5 liter plastic fles gevuld met bier. Een oude water PET-fles, gevuld met bier uit de tap, niet helemaal wat ik in gedachte had omdat dit nooit goed blijft maar we nemen het mee om het maar op de aankomende camping’s leeg te drinken. (De camping heeft deze verbazingwekkend genoeg nooit gehaald).

De volgende dag vroeg op en om 11 uur beginnen we aan onze Free Walking Tour die ons leidt door de stad. Lucia (Lucy) heeft 6 jaar Law gestudeerd en vond het niks, dus ze is het toerisme in gegaan en kan ons leuk vertellen over de geschiedenis van Slowakije (die ik jullie, ondanks dat deze zeer interesant is, voor een groot deel zal besparen). Het oude centrum is misschien niet zo mooi als Praag, wat niet gek is als je ervan uit gaat dat de Tjechen in de meerderheid waren en Praag dus als belangrijker gezien werd dan Bratislava ten tijden van CzechSlovakia. Maar er is voor 1 dag genoeg te zien met leuke verhalen.

Zo leren wij bijvoorbeel dat Pasen op een wel heel leuke manier gevierd wordt, waarvan ik graag het voortouw wil nemen om deze traditie in Nederland in te voeren. Weg met de paaseieren en die stomme “1 ei is geen ei” (jawel dat is het wel!!!) liedjes, en kom maar binnen met de zweepjes en de emmers koude water. Je of u zult nu wel denken... beetje vreemd maar wel lekker.. Let me explain:
In Slowakije doen ze niet aan chocolade eieren en alle andere traditities die wij bij pasen kennen. In Slowakije krijgen de vrouwen op 1^e paasdag alle aandacht, en u als vrouw denkt nu.. wow dat is geweldig! En dat is het ook... voor de mannen! Want op 1^e Paasdag mogen de mannen van o.a. wilgentakken een zweepje maken, en met dat zweepje “mogen” zij met gepaste kracht een klein tikje uitdelen op de bipsen van de vrouw (moeder, oma, dochter, buurvrouw of een vreemde maakt in dit geval niks uit). Maar dat is nog niks. Lucia verteld bijvoorbeeld dat ze elke Pasen wakker werd gemaakt door haar broer en vader met een emmer ijskoud water, dit werd herhaald bij het ontbijt, net na het afdrogen na het douchen (op gepaste wijze!) en eigenlijk gewoon de hele dag door. Ofwel, de mannen in Slowakije mogen 1 dag per jaar vrouwen lichtjes enkele zweepslagen op de bips geven en ze continue nat gooien met koud water... heren, aan jullie de keuze, dat of paaseieren zoeken?
Het wordt nog erger, nadat de vrouwen al deze aandacht krijgen, wordt natuurlijk verwacht dat de mannen beloond worden. Voor de kleine jongens een lekker snoepje, en voor de volwassenen..... geld! Het kan niet beter!
O.k. de “gentleman” onder ons zouden het zelfgemaakte zweepje symbolisch voor de grond slaan, en de vrouwen met parfum besprinkelen in plaats van water, maar ik ben helaas geen gentleman.
Nu hoor ik de mannen juichen terwijl de vrouwen op hun achterste “hoge hakken” staan... Lucie verteld: “Toen ik tegen mijn pap en mijn broer zei dat ik het gehad had met de koude emmers water e.d. zei mijn vader dat ze het niet zouden doen.... die avond sprak ik mijn vriendinnen over hoevaak ze nat gegooid waren en was ik eigenlijk best jaloers en een beetje verdrietig dat ik die hele dag geen aandacht heb gekregen”. Vrouw, u bent bij deze dus gewaarschuwd!

De Blauwe Kerk (of Smurfenkerk)

Verder kregen we te horen dat ook in Slowakije een vorm van Sinterklaas gevierd wordt waarbij op de ochtend van 6 december snoepgoed in de schoen te vinden is. Ijshocky de nationale sport is, waarbij Slowakije echt heel slecht is, maar het enige wat zij willen is Tsjechie verslaan. Tijdens de tour krijgen we te horen over de bouw van de stadsmuren, het lokale eten, de verschillende kerken en anderen allerlei. Op een gegeven moment staan we op een brug met een of ander mooi verhaal over de geschiedenis en nog iets moois en een standbeeld een leuk grapje of iets, mijn ogen vallen ondertussen op de liefdes sloten (padlocks) die je vaker op bruggen ziet... mijn linkerhand duikt mijn linkerbroekzak in... dan mijn rechter hand mijn rechterbroekzak in terwijl mijn linkerhand al weer mijn eigen kont aan het betasten is... een adrenaline rush schiet door mijn lichaam, het hart begint harder te kloppen en het bloed stroomt naar mijn hoofd, mijn hersenen gaan tekeer terug naar vanochtend, terug naar het moment dat ik buiten bij mijn motor sta, de sleutelbos van mijn motor, waar zijn ze?? Alles zit eraan, de contact sleutel, de kofferssleutels, het grote slot sleutel, alle sleutels om een motor mee te nemen! Ik kijk Erik aan, en die ziet de paniek in mijn ogen en zegt meteen: “wat is er?!?” – “Mijn motorsleutels, ik heb ze niet op zak! Ze zitten nog in de motor, in het buddy seat slot!”
Ik heb vanochtend een gereedschap stuk terug in mijn motor gelegd die we bij de rolstoel gebruikt hadden, maar de sleutels er niet uitgehaald. De motor staat daar dus gratis op te halen inclusief helm die in de koffers ligt... niemand die het door zou hebben als iemand de motor van het slot haalt en met helm wegrijdt! Ondanks dat Erik en ik beiden denken dat de sleutel er echt nog wel in zit, is het geen relaxte gedachte. Dan begint de James Bond muziek in mijn hoofd, ik drop mijn camera en rugzak en trek een sprint, Daphne Schippers zou moeite hebben gehad mij bij te houden, mijn enkel die 6 weken geleden op een festival dubbelgeklapt is zegt nee, maar mijn hoofd zegt ja... Ik ren de bult af, slalom tussen de lokalen in, spring over een plantenbak, gewoon omdat het er cool uit zou zien, steek het kruispunt over springend over de auto’s, rollend onder de trams door.. daar in de verte... ik zie Erik’s motor staan... maar de mijne!?!? Moet ik nu 2 weken achterop bij Erik, 2 weken lang dezelfde onderbroek dragen, je kunt ze maar 2 x binnenstebuiten draaien, de Transfagarasan weg zelf niet mogen veroveren!? Nee... ze staat er nog, mijn vriendin, mijn trots, op dit moment mijn leven. Ok overdrijven is ook een kunst... ik sprong niet over de plantenbak daar rende ik gewoon langs... maar ik kan je zeggen dat ik heeeel blij was om de sleutel nog in het zijslot te vinden!

Terug aangekomen doe ik weer mee met de tour... Erik zegt dat ik niks gemist heb, en Lucy begint te vertellen over de Velvet revolutie, een vredige demonstratie waarbij de Slowaken hun sleutels ringelend in de lucht hielden tegen de toen bestaande regering die uit alleen de communistische partij bestond. Toeval?

Na de tour lopen wij weer door het stadscentrum heen, en ik zeg nog tegen Erik: "Ik denk echt dat wij de enige Nederlands in Bratislava zijn"... Nog geen 2 minuten later zie ik 3 mensen op 2 ouderwetse fietsen zitten en hoor ik duidelijk Nederlands... sommigen zullen het stom toeval noemen, anderen gebruiken een fancy woord als Serendipity... hoe dan ook, wij als Nederlanders moesten natuurlijk ook even op de fiets!

Erik en ik zijn nog niet klaar met de stad en gaan richting het kasteel. Niet zozeer om het kasteel te bewonderen, danwel de “Craft beer” kroeg die we zagen toen we Bratislava binnen kwamen rijden.

Na enkele bieren lopen we terug en krijg ik van Erik de opdracht om een groep Japanners op te houden door te doen alsof ik een foto maak van een of ander stom gebouw. Die taak neem ik met alle plezier op, ik richt mijn camera op een stenen muur naast de Neckermann winkel. Zodra 1 van de groep mijn camerabeeld in loopt zeg ik... wooohh pardon excuse me, one second... de hele groep excuseert zich. Ik neem enkele foto’s en Erik ziet dan dat 3 van de groep hun camera richt op dezelfde muur met Airconditioning unit. Ze vragen me wat ik zie.. en ik zeg “Neckermann!” Waarop bijna de hele groep met bewondering op zijn japans “aahhww Neckerman!” zegt terwijl de i-Phones en spiegelreflexcamera’s hevig tekeer gaan en kliekjes maken van Neckerman.

Mijn foto:

1 van de Jappaners die een foto nam van het spectaculaire beeld hier... je moet je ergens mee vermaken!