Dag 9

Het is koud.. ongeveer 3 graden buiten als de zon net opkomt. Met moeite de slaapzak uit, de koude lucht in op zoek naar de warme douche. Even moeite met opstarten maar 2 uur later zijn we allebei aangekleed, hebben een broodje op en pakken de natte tent in die we later wel uithangen als we in Bucharest aankomen. Ik ben nog even bezig met het inpakken van de motor omdat het mij niet lukte de motor op de middenbok te krijgen in het heuvelige gras. Erik, de doorzetter die hij is, lukte dat wel m.b.v. zijn aluminium plaat en dus is hij al klaar en zit even in het fletse zonnetje van de lauwwarme zonnestrallen te genieten.

Vandaag wordt een topdag; een, nee, misschien wel HET hoogtepunt van de vakantie. In ieder geval betreft het motorrijden zelf, want vandaag mogen we doen waar we voor naar Roemenie gekomen zijn. We gaan vandaag richting Bucharest via de Drumul National 7C op, ook wel bekend als de DN7C, nog bekender als de Transfagarasan weg. Maar voordat we daar zijn moeten we eerst nog 1,5 uur rijden in de kou naar het startpunt bij Cartisoara. Ik zit dan eindelijk in volledige wintermotorkleding met een extra shirt en trui aan op mijn kameel en start de motor. Ik wacht op Erik, die even een bochtje moet draaien op een klein heuveltje in het gras. Ik hoor zijn motor starten en nog geen 2 seconden later een luide brul vanuit de motor en zijn uitlaat... Ik draai me om hoor een klein stemmetje in mijn hoofd zeggen: “twee – nul”.

Het gras en de modder eronder is teveel voor de normale bandjes die wij hebben en Erik ligt dus voor de 2^e keer met zijn motor horizontaal. Ditmaal ren ik naar hem toe, niet om hem te helpen, wel om deze keer een mooie foto te maken van het tafereel, anders geloofd niemand het thuis. Wat graspollen later en een piepklein deukje in Erik’s trots, staat de GS weer overeind en 5 minuten later rijden we en route Transfagarasan.

De Transfagarasan is tussen 1970 en 1974 gebouwd als reactie op de Soviet inval in Czechoslovakia in 1968. Ceausescu, de toenmalige communistische leider van Roemenie, wilde een snelle militaire route door het Karpaten gebergte, in het geval dat de Soviet tanks Roemenie zouden binnenstormen. Tot 2009 was dit dan nog een onbekende weg voor de wereld totdat Jeremy Clarkson deze weg in Topgear omschreef als: “This is the best road..... in the world!”

Sindsdien razen motoren en snelle dure wagens over deze normaliter rustige weg met een fantastisch uitzicht over de vallei. De weg is maar 4 maanden geopend per jaar en zal over enkele weken sluiten, maar wij hebben het geluk dat de sneeuwval niet vroeg gekomen is.

Dan is het moment daar...

de 90km aan asfalt voor ons vol met klimmende en uiteindelijk dalende, korte en lange bochten! Bochten, bochten en nog meer bochten! Ik kan er weinig over schrijven, het is een ervaring die ik misschien nooit meer op die manier ga meemaken. Voor een motorrijder is bochtenwerk 1 van de leukste dingen om te doen, continue het gewicht van je motor omgooien naar de andere kant en dan zo’n bocht doorgassen. Vooruit kijken, op tijd afremmen en terugschakelen, de motor kantelen, de bocht helemaal inkijken en dan gas erop tot je weer bij de volgende bocht komt, waarop je alles mag herhalen maar deze keer de kameel de andere kant mag omgooien. Het is hard werken maar het geeft heeel veel voldoening, vooral als het je lukt om op je eigen weghelft te blijven, iets waar ik misschien nog wel 3^e KNMV cursusje voor kan gebruiken! ;)

Het wegdek is initieel niet geweldig, overal liggen steentjes, gaten en reparatievlakken. Er wordt ook continue gewerkt aan de weg en dus is het soms rustig aan, de in Oranje Highvis geklede wegwerkers, voorbij te rijden. De eerste bochten liggen verstopt in het bos, langs rotswanden waar kleine watervalletjes langs lopen maar binnen 10 minuten zitten we al gauw op 1km hoogte. Weer een bocht om en dan verlaten we de bossen, er opent zich werkelijik waar een fantastisch uitzicht op de vallei die wij zo omhooggaan. Het asfalt is hier beter en dus trekken we (zo ver wij dat kunnen en durven) het gas open...

Het is niet rustig op de weg maar dat geeft niet, de langzame normale auto’s rijden we zo voorbij en dan ineens blinkt er iets in mijn spiegels... een Ferrari, Mazerati, Mercedes en een Lamborghini knallen met ons mee de weg op. Ik probeer ze voor te zijn, wat redelijk lukt op de vlakke stukken, maar de bochten killen mijn snelheid tot 20 misschien met geluk 30km/u, waar deze jongens gewoon met volle snelheid en 2 x zoveel grip de bocht omgaan. Ik geef me gewonnen en laat ze voorbij.

We bereiken de top en gaan even zitten om van het uitzicht te genieten. Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen.

Na een hoogte van 2034 meter, Transfagarasan is de een-na-hoogste bergweg in Roemenie, begint de afdaling die net zo mooi is als de klim. Donkere tunnels door richting het Vidradu meer. De heren Lambo, Ferri, Mazi en Mercy laten we achter ons wanneer het wegdek zijn kwaliteit verliest... “eat my dust” (of eigenlijk gravel steentjes), dit is ons terrein en deze supercars maken dan geen schijn van kans tegen onze GS zonder laaghangende bumpers en met vering waar je u tegen zegt. Uiteindelijk zijn we denk ik 3 uur bezig geweest met bochtenwerk en komen we op de 166 meter hoge Hydro Power Vidradu dam aan. Een 10km lang meer verschuilt zich achter deze dam. Mocht de dam breken dan zouden grote steden onder 465 miljoen kubieke meter water komen liggen. Om dat te voorkomen zijn er op strategische plekken dynamiet geplaatst in de bergen om deze gigantische hoeveelheid water veilig buiten de bewoonde wereld te houden.

We nemen afscheid van deze waanzinnige route en komen nu terecht op het rechte stuk DN7C wat continue door dorpen leidt. Ook hier weer zijn dorpen niet meer dan een aantal huizen links en rechts van de weg. Oude vrouwtjes proberen wat fruit te slijten aan de straatkant en wij moeten oppassen voor gekken die hun auto ineens op de weg draaien of de vele paard & wagen voertuigen die hier nog als heel normaal ervaren worden. Helaas hebben we hier geen foto’s van want sturen met 1 hand, op de weg letten en met de andere hand een fotocamera bedienen blijkt toch niet mijn beste skill.

In boekarest checken we in bij ons hostel wat 20 minuten lopen is van het oude centrum. Op het eerste oog ziet het er heel gezellig uit!