Ik loop een beetje achter met de blog dus vandaag niet 1 maar 2 A4tjes vol!

Dag 10

4 uurtjes... maximaal. 4 uur slaap. Wat een kuthostel!!! De slaapkamer grenst aan de communal room, er is maar 1 groot licht en nergens stopcontacten (Iets wat je tegenwoordig wel mag verwachten met alle apparatuur die opgeladen moet worden). Het is een party hostel, of in ieder geval op de zaterdagavond. Normaal is dat heel gezellig en het is begrijpelijk dat als je op een dorm slaapt het wel even duurt voor het stil is. Maar het was vanochtend pas om 5 uur echt stil en met een ruzie waarbij een gast zelfs het hostel verlaten heeft midden in de nacht hebben we het allebei zwaar als we op moeten.

Maar de zon schijnt, de korte broek gaat aan en we bevinden ons dan net op tijd in het Unirri park ten zuiden van het oude stadcentrum om de 4^e free walking tour te volgen. Tubor spreekt vloeiend Engels en verteld ons wat we kunnen verwachten op de 2 a 3 uur durende trip door het oude stadcentrum van Bucharest waarna hij zegt: “Follow me!” en hij loopt het grasveld op, recht door de plantsoenen en struiken. Iedereen aarzelt waarop Tubor zich omdraait en zegt: “Come on guys, you are suppose to follow the tourguide!”. Lachend volgt de groep van bijna 50 mensen, jong en oud!

We krijgen weer van alles te horen over de geschiedenis van Roemenie en met name Boekarest. Tubor begint met vragen te stellen over wat we al weten over Boekarest, en elk goed antwoord wordt beloond met een Rom snoepje, een oud communistisch chocolaatje. Boekarest is weer heel anders dan Budapest. De stad en dit land loopt zeker 50 jaar achter en dat is te zien in o.a. het onderhoud van de stad. Niet schoon als Budapest, ander verouderd verkeer maar wel mooie verschillende panden met duidelijke verschillen in archtictuur van voor en tijdens de communistische periode. Bucharest wordt ook wel het Kleine Parijs genoemd en dat is niet vreemd. Na de Eerste W.O. wilde men iets doen aan de uitstraling van Bucharest als stad. Ze keken om zich heen en vonden dat de Fransen dat het best deden en dus werden gebouwen gebouwd naar de Franse architectuur. Als je de straten doorloopt is het net alsof je je in Parijs waant. Brede straten met typische mooie Parisienne herenpanden, heel veel groen, parijse café’s en restaurants. Maar dat is niet het enige waar de Roemenen voorbeeld aan namen. Ze namen destijds de Franse taal over als blijk van elite en ook de Roemeense vlag, blauw geel rood is een kopie van de Franse vlag waarbij het wit vervangen werd door het geel. De grondwet is gekopieerd van de Belgen toendertijd en de naam voor de lokale geldvaluta “Leu” betekent leeuw en komt uit het Nederlands van de zilveren munt “de leeuwendaalder”.

Maar Boekarest staat ook bekend als de stad van de straathonden. Met 64000 honden op de straat was Boekarest voor 2004 de stad met het grootst aantal honden op straat. Dat probleem hebben ze tegenwoordig niet meer nadat de wet veranderd is om alle straathonden op te pakken en te doden, nadat een kind in 2004 werd aangevallen door honden en overleed. Maar hoe kon het dat er zoveel honden op straat leefde? Door het communisme werd het Systematisatie stelsel ingeschakeld, bewoners van prachtige Franse herenpanden moesten hun huis verlaten en hiervoor werden communistische flats gebouwd zodat iedereen gelijk was. Huisdieren mochten niet mee naar deze nieuwe woningen en zo raakte deze toen nog huisdier honden op straat.

Er zijn best wat daklozen hier sinds het communisme verdween in 1989. Ja tijdens het communisme had iedereen een baan, ook al stelde het niet veel voor.

We krijgen verteld over Vlad de Spietser a.k.a. Vlad Dracula en Bram Stoker en dat het Kasteel Bran wat iedereen bezoekt eigenlijk nooit bewoond of uberhaupt bezocht is door Vlad. Over de 2^e Wereld Oorlog en de rol van Roemenie die eerst aan de kant van de Nazi’s stond om zo grond terug te winnen maar in 1944 van kant wisselde en dus uiteindelijk door beide kanten is gebombardeerd.

En over Cheausesco, de communistische premier, zeg gerust dictator, die het land in zijn macht hield van 1974 tot 1989 in misschien wel het ergste communistische regime van Oost-Europa. Hij liet het “People’s Palace” (Parlement van nu) bouwen wat met 3 records in het Guinness Book of Records staat voor o.a. het zwaarste gebouw ter wereld (Marmer!) en het duurste gebouw om jaarlijks te onderhouden.

En de onmogelijke taak van 1 man, Iordachescu, de kerken wilden beschermen van het communistische regime en haar Noord-Koreaanse stijl nieuwbouw. Hoe kun je een kerk op een plek weghalen om deze ergens anders neer te zetten. Good ideas always come whilst drinking beer. En dus ging er 1 biertje in, een 2e, een 3^e en toen de ober met het 4^e biertje op zijn dienblad viel het kwartje! Je kunt alles veilig verplaatsen, als je maar een goede stevige ondergrond behoudt. Tunnels onder de kerken bouwen, de fundering blootleggen, treinrails eronder, beetje cement en hopsakee... de ene na de andere kerk werd tot soms wel 300 meter in de stad verplaatst. De kerken werden weliswaar verstopt achter de nieuwe lelijke flats, maar ze bestaan nu nog steeds.

Het is zonnig, heet en hoog tijd voor bier dus Erik en ik ploffen neer op een foodtruck strandje en kiezen er even voor om te chillen. De biertjes vloeien rijkelijk en s’avonds hebben we nog een fles witte wijn bij het lokale eten. De rekening wordt voor onze neus neergelegd en bedraagt ongeveer 120 Leu (spreek uit “Lei”) waarop de flauwe grap “Kunnen we dat wel leien?” volgt... het is tijd voor bed!


En hier tot nu mijn mooiste foto, het contrast tussen de lachende mensen op de reclame poster die zoals het lijkt, een foto maken met hun telefoon van de lijmsnuivende dakloze man.