Dag 19

Previously on Epic Eastern Europe: “Problemen Problemen Problemen”. Het noodlot slaat toe, Erik’s GS heeft kortsluiting. Team #Motoraan is gestrand in midden Bosnie en moet de nacht afwachten om te horen of ze door kunnen, of dat het einde van deze reis vroegtijdig in zicht is. Stay tuned for more!

Ik knipper met mijn ogen, het geluid van een lage stem dreunt dof door mijn oordoppen heen, het klinkt eentonig maar verandert zo nu en dan van toonhoogte voordat het weer terugvalt in de lage trillingen. Het is buiten al licht waardoor ik pas besef wat ik hoor. De Moskee in het dorp Travnik uit zijn/haar ochtendgebed, het is pas half 7. Ik draai me om maar kom met moeite weer terug in slaap. Ook Erik is wakker, maar we staan beiden pas echt om 8 uur op om rustig aan het ontbijt te beginnen. Kip leverpaté op brood en een soort van krentenloze oliebol met chocolade erin.

We bespreken de mogelijkheden. Ik ben normaal redelijk nuchter en misschien wel meer pessimistisch, zodat als het tegenvalt ik het niet erg vind. Er zijn 2 mogelijkheden, de motor wordt voor dinsdag gerepareerd, dan gaan we door zodra gepland met een kleine wijziging ergens om de 2 dagen verlies terug te winnen in onze laatste week. Lukt het niet, dan moet Erik een auto regelen en rijden we via de meest directe route naar huis. Dat laatste besluit is genomen omdat we allebei voelen dat we alles gezien hebben wat in onze ogen echt Oost-Europa was, we zijn in principe al bezig met de terugreis en daarnaast is het weer op vandaag na, alleen nog maar regen en kou.

Erik verlaat het hotel en ik blijf achter om mijn blog bij te schrijven. We hebben afgesproken dat we niet bellen of smsen om de kosten laag te houden. Ik heb gisteren binnen 30 seconden(!) een data rekening van 60 euro opgebouwd toen ik op zoek was naar een BMW dealer in Bosnie, ouch! Erik zou gewoon terugkomen en dan hoor ik het wel. Omdat we beide eigenlijk geen hoop hebben, neem ik rustig mijn tijd. We hebben gisteravond het nog uitgebreid gehad over wat het had kunnen zijn. Ook mijn motor heeft wat kleine probleempjes gehad, niks ernstigs, maar elke weer wel als het lang geregend heeft. Gisteren klonk het overduidelijk dat er kortsluiting ergens in Erik’s kameel was. Een electrisch probleem is waarschijnlijk alleen door een BMW dealer of iemand die er verstand van heeft te repareren.

Ik ben rustig lekker mijn ding aan’t doen, hou een beetje de boel de boel, zit wat te lantefanteren en lekker te bemmelen, als ineens mijn telefoon gaat. Erik. Oetlul, je zou gewoon terugkomen, goed ik neem wel op.
“Yo dude”
“We gaan!”
“Sorry wat?”
“We gaan, het is gelukt”!
“Uhm maar ik heb nog 10 minuten nodig... nee wacht, we gaan!? Echt!??! Hoe de in hemelsnaam what the fuck!?!?”

Erik komt bij de garage aan en de man kijkt hem rustig aan en wijst naar binnen zonder enige emotie op zijn gezicht. Erik denkt dan nog dat het niet veel soeps is, maar als hij de garage binnenloopt en de GS staat weer met zijn benzine tank terug op de plaats, ontstaat er een hele grote lach op zijn gezicht!! Als dan de motor start en zijn kameeltje weer als nieuw klinkt is het een en al euforie! Hoe deze man het gedaan heeft weten we niet. Een jonge vent, gek van motoren, pakt het probleem gewoon met beide blote handen aan. Niks geen uitlees-diagnostiek computer, gewoon ouderwets alles nalopen. En ja hoor... daar, een hele kabelboom (jungle aan kabels) bij het balhoofd is doorgebrand en gesmolten. Nieuwe kabels erin met hier en daar een kleine tijdelijke aanpassing en we kunnen weer op pad!

De zon schijnt en we klimmen met trots en blijdschap weer op onze motoren... we pakken met 20 uur verlies ons schema weer op en gaan door naar Plitviche National Park in Kroatie!
De rit is weer fantastisch, mede door het droge weer wat we al 5 dagen niet gezien hebben. Tot de GPS ons een onverhard pad opstuurd. Ik laat het even gaan, maar na 8km zitten we nog steeds over grind en zand te rijden met overal watergevulde gaten in de weg. Het vergt concentratie en een andere rijtechniek, vooral wanneer het grind losjes begint te raken, besluit ik te gaan staan zoals ik heb geleerd tijdens de offroad cursus. Het werpt zijn vruchten af, en ook voer ik rustig de snelheid op naar 50km/u. Maar we klimmen langzaamaan naar 1200 meter en raken nu in de volledige mist, en dus moet de snelheid weer terug. Ik wordt er een beetje chagrijnig van, we zijn nu wat later vertrokken en mijn doel is om het nationaal park vandag nog met zonneschijn te zien, en dus moeten we er por op houden, een offroad weg is dan alles wat ik niet wil. Ondanks dat genieten we er toch van, vooral als de mist weer verdwijnt, ik mijn zomerhandschoenen voor de winterhandschoenen wissel en na 25km weer mooi asfalt tevoorschijn komt. Het is ongeveer 3 graden celsius, en dus is het ook tijd om alle winterkleding uit de koffers te halen. De verloren tijd halen we gelukkig weer in als we weer volle bak over de weg gaan, weer vele mooie bochten door het snel veranderende landschap. De bergen zijn nu heuvels geworden en wij rijden echt door de groene vallei van Platvoet en zijn vriendjes.

Na 3 uur bereiken we de kroatische grens, en als we deze over zijn even een dikke high five! Ons zoveelste land, we zijn de tel kwijt, maar blij dat we weer in de EU zijn en nu even geen grensovergangen meer aan hoeven te doen! Een half uur later komen we aan bij Plitvice Park, een nationaal park vol met prachtige kleine en grote watervallen. Over 2 uur gaat de zon onder en dus knallen we met onze motorpakken de paden op. We lopen 2 uur lang en genieten van de prachtige herfst gekleurde waterval landschappen. In onze winterkleding en met flinke pas is het wel even zweten maar het is het waard!

Bij terugkomst snel weer de motorkleding aan. Erik springt op dat moment een beetje lomp op zijn motor en misschien raad je het al.... 3-1! Ik mocht er helaas geen foto van maken, maar het ziet er niet naar uit dat Erik deze wedstrijd nog gaat winnen. We tillen zijn motor overeind, lachen er even om, vooral omdat ik het zag gebeuren, hem met grote ogen aankeek, de paniek in zijn ogen zag toen de GS in slowmotion met de zwaartekracht mee kwam, en ik niks kon doen en de 3-1 al in de lucht zag hangen, met stiekem een klein glimlachje.

Het is donker als we de tent opzetten, pizza erin en veel water drinken en morgen rijden we naar Ljublijana... we zitten weer op schema!