Dag 20, 21 en 22.

We zetten door naar Ljublijana vandaag. De weersvoorspellingen zien er slecht uit voor de laatste 5 dagen en onze plannen wijzigen dan ook met de minuut. Tot de laatste 20 minuten hebben we het droog, en dan rijden we Ljubljana binnen in hevige regen. De regenpakken bieden bescherming en we zijn blij als bij het gezellige hostel Tivoli aankomen. Peter begroet ons en we zitten al gauw met zelfgemaakte limoncello op te warmen. We ontmoeten hier Jude, een Engelse meid, Hannah, een Amerikaanse en Dan, een Canadese, en met zijn 5en worden we gestuurd naar de Hot Horse, waar je de beste paardenvlees hamburgers kunt eten. Wat een tegenvaller! We zijn er allemaal een beetje misselijk van... Met wat biertjes spoelen we het weg en hebben een gezellige avond in het centrum.

De volgende dag zitten we aan onze laatste free walking tour, ook weer in de regen. “To Love” is de vertaling van deze stad in het Slavs, een romantische betekenis die goed weggelegd is voor deze kleine stad. In 20 minuten loop je van de ene naar de andere kant van het oude stadcentrum. Gebouwd tussen de heuvels in een moeras gebied, draagt deze stad in zijn wapen en vlag het teken van een Draak. Er zijn vele verklaringen waarom de Draak opgenomen is in het teken van Ljublijana, maar de leukste blijft toch wel het sprookje van Jason, de Drakenslachter.

Terwijl we door de stad lopen, merk ik dat ik er niet helemaal met mijn gedachten bij ben. Alles wat we zien is mooi en interessant, maar misschien heeft na 3 weken toch echt de stadsmoeheid toegeslagen. De regen helpt niet echt mee, en samen met Jude vinden Erik en ik dan ook warmte in een klein barretje voordat we de heuvel oplopen en het Kasteel even bekijken met ook daar weer een mooi uitzicht over de stad. Daarna vinden wij het alledrie genoeg geweest en eindigen we in het hostel waar nieuwe gasten binnen gekomen zijn, waaronder Heu, een Zuid Koreaan die op zijn F800GS motor helemaal vanuit zijn land via Rusland naar Europa is komen rijden. Samen met nog 2 mexicanen zitten we weer aan de Limoncello, en gaan we nog even voor een laatste avondmaal lekker uit eten. Ik, verbazingwekkend genoeg, aan een schnitzel.

Erik en ik hebben ondertussen besproken wat we nog willen doen. Ons plan is om nog 2 nachten in Nuremburg te blijven. We zouden initieel de Stelvio pass in Noord Italie gaan rijden, een mooie eindroute door de Alpen. Maar omdat we de laatste 10 dagen alleen maar bochten hebben gereden, en het met bakken uit de lucht komt vallen is dat plan vervallen. Volgens de weerberichten zou het zonnig zijn in Nuremburg en als Erik dan zegt: “Ja vet dan kunnen we de Nurberg ring rijden!” ben ik om. Nuremburg ligt precies halverwege op weg naar huis vanaf Ljubljana, maar ook dan is daar het weer omgeslagen, 8 graden en regen. Wat doen we!?
We hebben een fantastische reis gemaakt en in korte tijd veel gezien, geleerd en meegemaakt. De motoren hebben 3500km lang alleen bochtenwerk uitgevoerd en ondanks de soms vermoeiende dagen, hebben we hier dik van genoten. Bijna alle landen kunnen zien de we wilden zien en met Bosnie en Slovenie als laatste 2 landen is misschien het eind dan toch in zicht gekomen. Als het mooi weer was geweest waren zeker nog gebleven, maar met een biertje in de hand kijken Erik en ik elkaar aan en zeggen we, het is mooi geweest. We gaan naar huis.
Op onze 22e dag staan we rond een uurtje of 8 op en met een klein ontbijtje achter de kiezen nemen we afscheid van onze “nieuwe vrienden” in het hostel. Het komt weer met bakken uit de hemel gevallen. Ljubljana – Arnhem, 1100km. Iets wat in een auto misschien al een lange dag is. Maar we zeggen allebei dat we het gewoon gaan proberen en als het niks wordt, stoppen we ergens en pakken een hotel.
Erik heeft een gat in zijn regenpak en dus is na een uur zijn hele motorbroek zeik en zeiknat. We rijden de grens over in Oostenrijk, kopen voor de 2e keer een vignet, rijden door lange tunnels en dan zijn daar ineens de Alpen. En de eerste sneeuw, al laag op de bergen! De regen komt nog steeds uit de lucht en dat met de 6 graden Celsius buiten en wind, zorgt ervoor dat Erik het heel koud heeft. Om het uur moeten we even stoppen om op te warmen. De kilometers gaan langzaam voorbij, want gemiddeld kunnen we niet harder dan 80km/u vanwege Stau en Stau en nog eens Stau. Ik lees op nu.nl dat de spits in Nederland de grootste dit jaar is, ook vanwege de regen. Op de weerradar in Duitsland zie ik dat onze hele route bezaaid is met regenwolken. Na 6 uur rijden begint het langzaamaan donker te worden en zijn we nog niet eens op de helft, we zitten nog voor Nuremburg. Ondertussen beslaat mijn vizier om het half uur en moet ik af en toe met vizier openrijden. Er zijn veel wegwerkzaamheden en zonder straatverlichting in het donker is het pittig rijden. Vooral als we in en in koud zijn. Ik wil nog niet opgeven maar weet dat Erik het heel koud heeft en besluit dan om even bij een MacDonalds te stoppen voor koffie en warme chocolademelk. We parkeren de motor en dan gebeurt het... ik zwaai van mijn motor af, zie niks door mijn vizier, klap net niet op tijd mijn standaard uit..... 3-2!! Shit shit shit... de laatste dag!! Hoe krijg ik het voor elkaar!! Mijn motor ligt zielig opz ijn zijkant voor de MacDonalds en ik wordt uitgelachen door 2 Duitsers die me gelukkig wel vriendelijk helpen mijn motor overreind te krijgen. Erik kan weer even goed lachen en wanneer hij zijn binnenbroek heeft geruild voor een droge, en het regenpak met ducttape heeft gedicht kunnen we er weer even tegenaan.

De laatste 3 uur vind ik dan zelf zwaar. Moeheid begint toe te slaan, mijn leren handschoenen zijn doorweekt en zelfs de handvatverwarming komt er niet meer doorheen. De rillingen gaan over mijn lijf, maar de gedachte om nu in mijn eigen bed te liggen zijn sterk genoeg om me erdoor heen te slepen.
Kou, regen, korte invoegstroken, snelle auto’s, file, slecht zicht, wegwerkzaamheden en gele strepen, moeheid. Het is een helse rit. We zijn om 9 uur vertrokken en dan, 1100km later, om 1 uur snachts, 16 uur later komen we onze eigen landgrens over. We stoppen direct in Emmerich bij het eerste tankstation. Voor mij is het nog 15 minuten rijden en Erik moet nog even een klein uurtje naar Utrecht. We zijn koud tot op het bot, maar kunnen lachen! We hebben het gehaald man!! Ok, we zien er uit als Lego-poppetjes, die met van die ronde handjes 16 uur op een motor hebben gezeten, maar we leven nog!
We nemen afscheid en het is dan vreemd zodra ik de afslag richting Arnhem pak om zonder mijn motorbuddy door te rijden... naar huis.
Ik type dit verhaal nu op de dag dat we eigenlijk zouden moeten aankomen, zondag 18 oktober 2015, 3 dagen nadat we thuis gekomen zijn. Morgen moeten we allebei weer aan de bak en dus is het dan ook echt voorbij. Plannen voor een volgende rit zijn er al... Noord Europa, via Scandinavia naar Estland, Letland, Litouwen en Polen, misschien in 2020?!

Mijn GS heb ik schoongemaakt, een dikke knuffel gegeven en ik sluit met een dikke glimlach op mijn gezicht de garagedeur. Tot volgend jaar, als de zon terug is.

#Motoruit